آمدی و آمدی و آمدی

نرم گشودی در کاشانه را

خنده به لب، بوسه طلب، شوخ چشم

شیفته کردی دل دیوانه را

سایه صفت آمدی و بیقرار

خفت سراپای تو در بسترم

نرگس من بودی و جای تو شد

جام بلورین دو چشم ترم

یک شرر از مجمر لب های تو

جست و سراپای مرا سوخت... سوخت

بوسهٔ دیگر ز لبت غنچه کرد

غنچهٔ لب های مرا دوخت... دوخت

گرمی ی آغوش ترا می چشید

اطلس سیمابی ی اندام من

عطر نفس های ترا می مکید

مخمل گیسوی سیه فام من

مست ز خود رفتم و باز آمدم

دیدهٔ من دید که تر دامنم

عشق تو را یافت که چون خون شرم

از همه سو ریخته بر دامنم

رعد خروشید و زمین ها گداخت

کلبهٔ تاریک، دهان باز کرد

سینهٔ من ساز نواساز شد

نغمهٔ نشنیده یی آغاز کرد

رقص کنان پیکر اهریمنی

جست و برافشاند سر و پای و دست

خندهٔ او تندر توفنده شد

در دل خاموشی و ظلمت شکست

نعره برآورد که دیدی چه خوب

خرمن پرهیز ترا سوختم؟

شعلهٔ شهوت شدم و بی دریغ

عشق دل انگیز ترا سوختم؟

دیدهٔ من باز شد و بازتر

دیدمت آنگاه که شیطان تویی!

در پس آن چهرهٔ اهریمنی

با رخ افروخته پنهان تویی!

ناله برآمد ز دلم کای دریغ

از تو چنین تر شده دامان من؟

وای خدایا ز پی سرزنش

رقص کنان آمده شیطان من...